Zenginliğimizin farkındamıyız.
Kadının biri, cömert olduğu söylenen yaşlı bir bilgeye gidip:
– Bu şehirde benden fakir insan yok!. Demiş. Bana biraz yardım eder misiniz?
Bilge adam, kadının…
kucağındaki bebeğin bir ipeği andıran yanaklarını okşayıp öptükten sonra:
– Demek fakirsin!. demiş. Hem de çok fakir. Ama karşılıksız yardım yapmak, âdetim değil!. Eğer yardım istiyorsan, çocuğunun parmağını satman gerekir..
Kadın, önce deli olduğunu sanmış bilgenin. Daha sonra da, kötü bir şaka yaptığını… Ama adam ciddî görünüyormuş.
Kadına bir kese altın uzatıp:
– Ayak parmağına da razıyım!. demiş. Zaten cerrah olduğumdan, ona acı çektirmem
Kadın, bütün kanını donduran bu teklif üzerine kaçmayı düşünürken, adam:
– Sadece tırnağını söksem de olur! diye devam etmiş. Biliyorsun zamanla yenisi çıkar.
Kadın, bu ruh hastasına daha fazla dayanamamış. Ve kapıyı çarpıp uzaklaşırken, adam onun arkasından:
– Nasıl bir fakir olduğunu anlayamadım!. diye bağırmış. Kucağındaki hazinenin tırnak kadar bir parçasını, bir kese altına değişmiyorsun!
BAZEN O KADAR BAŞKA ŞEYLERE YOĞUNLAŞIR, KAFAMIZDAN SÜREKLİ OLARAK O DÜŞÜNCELERİ GEÇİRİRİZ Kİ, ELİMİZDE VAR OLAN ZENGİNLİKLERİN FARKINDA BİLE OLMAYIZ.. SAĞLIK GİBİ, EVLAT GİBİ, ANA – BABA – KARDEŞ GİBİ…
