Kuponlarını alan gençler doğruca kantinin yolunu tutarlar vardıklarında uzunca bir kuyrukla karşılaşırlar bir yandan da mis gibi yemek kokuları gelmektedir. Ahmet atılır.
—Arkadaşlar bu ne sırası?
—Yemek çıkmışta yemek alacağız.
Bu gün kantin bir önceki günden daha da kalabalıktır eski öğrencilerde gelmeye başlamıştır. Yemek almak için sıraya girerler bir müddet sonra sıraları gelir yemeklerini alırlar ve ücretini ödemek için kasaya varırlar.
—Arkadaşlar hoş geldiniz. Ben işletme sahibiyim yemeklerden, temizlikten, kantinden bi şikayetiniz olursa hemen bana söyleyin gereğini yaparız.
—Tamam, abi söyleriz.
—Kuponları aldınız mı?
—Evet aldık.
—Kuponu düşünce 2.25 TL verdin mi tamam.
İşletmeci bir taraftan ücretleri alırken bir taraftanda durmadan çalışanlara emirler yağdırıyor, hiç yerinde duramıyordu.
—Mahmut! Bakın öğrencilere Kamil! Çabuk masaları temizleyin İbo! Ekmekler ne oldu?
Yemeklerini alıp bir masaya geçerler bu gün daha neşelidirler çünkü ilk günün tedirginliğini üzerlerinden atmışlardır. Okulda gördükleri arkadaşlarıyla selamlaşırlar biraz daha yüksek perdeden konuşmaya şakalaşmaya başlarlar. Yemeklerini bitirdikten sonra Osman;
—Ben çay alıcam isteyen var mı?
—Bişar: Senden mi?
—Evet, ben ısmarlıyorum.
—İsteriz o halde.
Osman hemen çay almak için çay satışının yapıldığı yere gider.
—Beş çay alabirmiyim?
—Marka.
—Markayla mı alıyoruz?
—Evet.
—Kasadan marka al ondan sonra.
—Tamam.
—Abi beş çay markası verirmisin?
—Buyur 2.5 TL.
—Teşekkürler.
—Afiyet olsun.
Çaylarını yudumlarken sohbet derinleşir herkes bir şeyler anlatmaya başlar.
Ne demiş Şair:
“Gönül ne kahve ister ne kahvehane
Gönül muhabbet ister kahve bahane”
Bu tatlı muhabbetle zamanın nasıl geçtiğinin bile farkına varamazlar. Bir ara Ahmet saatine bakar.
—Oooo arkadaşlar vakit epeyce geç olmuş. Odamıza çıksak artık.
—Tamam çıkalım.
—Ya bizim odaya dün bi çocuk gelmişti onu gören varmı?
—Hiç görmedik belki odadadır.
—Haydin odaya çıkalım arkadaşlar.
